Volgens de reisbrochure heeft Tokyo zo zijn pluspunten: van een geschiedenis om duimen en vingers bij af te likken tot glimpen van wat de toekomst ons nog allemaal kan brengen. Foodies of fashionista’s, ontdekkingsreizigers of otaku, voor elk wat wils in deze ultieme metropolis. Of Utopolis, zoals u wilt, want voor menigeen lijkt deze plek waarschijnlijk wel de hemel op aarde… Toch zijn er ook risico’s aan de verbonden aan het leven in deze grootstad. Meer dan elders ter wereld heb je in Tokyo immers de kans… om verpletterd te worden onder de hiel een reusachtig monster. Godzilla, Rodan, Mothra, King Ghidorah of Gamera, elkeen heeft zo al zijn stempel gedrukt op de stad, of toch tenminste een gigantische voetafdruk.
En of dat nu nog niet genoeg is, komt daar nu nog King of Tokyo bij…
Het verhaal:
“The game begins with Tokyo exploding — which, for anime, is the cliche equivalent of ‘It Was a Dark and Stormy Night…'”
Zes monsters (plaatselijk bekend onder de naam kaiju) boeken een groepsreis naar Tokyo en bouwen daar een feestje waarbij het gemiddelde legioen voetbalhooligans eerder een kinderkoor lijkt. Aanwezig zijn: The King (een verre neef van die andere King, Kong dus), Gigazaur (die wat weg heeft van een would-be Godzilla), Kraken (een soort kruising tussen een octopus en een krab), Meka Dragon (uiteraard een draak), Alienoid (op bezoek uit een naburig sterrenstelsel) en tenslotte Cyber Bunny (een gigantische robot bestuurd door… een konijn). Om de sfeer er wat in te houden, besluiten ze een wedstrijdje te houden: wie het eerst Tokyo kan vernietigen of als laatste overeind blijft, mag zichzelf tot koning kronen van Tokyo… of wat er van overblijft, natuurlijk.
Het spel:
Kort samengevat: de bordspelvariant van één-tegen-allen meets King of the Hill. Zoals al eerder gesteld win je door zo snel mogelijk Tokyo te verwoesten – door als eerste twintig vernietigingspunten te verzamelen, of door de enige overlevende te zijn – door de levenspunten van elke tegenstander van tien tot nul te herleiden. Schade uitdelen of vernietigingspunten verzamelen doe je op zijn Yathzee‘s. Je werpt in je beurt zes dobbelstenen en die leveren een combinatie op van 1’tjes, 2’tjes, 3’tjes, hartjes, vuisten of energie op. Elke reeks van drie identieke getallen levert de overeenkomstige vernietigingspunten op, elk hartje geneest je monster, een vuist deelt schade uit aan de tegenstand en met de energie die je verzamelt kan je later extra’s kopen. Die schade uitdelen levert wel enkele interessante bijkomstigheden op: het speelveld is immers opgedeeld in twee helften, waardoor één monster zich tijdens het spel in Tokyo bevindt, en al de rest erbuiten. Iemand die buiten Tokyo staat doet zijn schade steeds tegen het monster in Tokyo, een monster die vanuit Tokyo aanvalt, doet dat tegen alle tegenspelers buiten Tokyo tegelijk.
Dit zorgt dus voor belangrijke tactische keuzes: blijf je met je monster in de stad, waar je extra vernietiginspunten kan krijgen maar ook risico loopt op het grootste pak slaag sinds mensenheugenis, of vlucht je weg en ga je jezelf verschuilen in de massa? Gelukkig kan je er elke beurt voor kiezen om telkens wanneer je aangevallen wordt, de stad te ontvluchten en over te laten aan je agressor. Ook fijn is dat je jouw monster kan ‘pimpen’: met je opgespaarde energycubes heb je de mogelijkheid om extra onderdelen aan te schaffen: een extra hoofd, enkele tentakels, een staart, vleugels of gevechtsvliegtuigen – om mee te gooien natuurlijk…
Zo kan er dus maar één overblijven, en met een triomfantelijk gebrul van op hoogste wolkenkrabber zijn tegenstanders bespotten en zijn overwinning exclameren.
De meerwaarde?
Zoals je wel kan verwachten met 6 gigantische wezens in het centrum van een stad, is het nogal een druk spel. Je schreeuwt je monster toe, vervloekt je dobbelstenen, verkondigt luidkeels je triomfen en discussieert geringschattend over je tegenstanders. Inleving is een belangrijk aspect en in één keer ook de grootste troef van het spel. Verwacht dus geen ongelofelijke strategieën of uitgebreide mechanismes, als in een straatgevecht komt het er op neer om zo snel mogelijk je tegenstander neer te slaan – en daarbij is alles toegelaten.
Richard Garfield, van Magic: The Gathering en Roborally-faam, bewijst opnieuw dat hij een sterk thematisch spel kan ontwerpen dat ook nog eens vlot speelt. De regels heb je zo onder de knie waardoor je snel aan het spel kan beginnen, en zelfs meerder spelletjes achter elkaar kan spelen. De herspeelbaarheid is dan ook groot, ook een voordeel. Ook de onderdelen dragen bij tot de beleving en slagen er wonderwel in het gevoel te vatten van die jaren 50-achtige monsterfilmen.
Een negatief punt dat zeker wel vermeld moet worden is het uitschakelen van spelers. Het is mogelijk dat jij en je monster heel snel vermorzeld in een enorme bodybag van het slagveld gedragen wordt, waardoor je als een veredelde toeschouwer langs de zijlijn de rest van het spel moet uitkijken. Wees gerust, er zijn leukere dingen om te doen. Gelukkig duren de spelletjes nooit veel langer dan een half uur en zijn er zelfs mogelijkheden om je nageslacht verder te laten vechten (met dank aan de ‘It has a baby!’ kaart…)
En dus:
King of Tokyo is een heerlijk lichte filler en doet geen moeite om meer te zijn dan dat. Juist omdat het niet altijd een strategisch verantwoord bordspel voor de meerwaardezoeker moet zijn, kunnen wij erg genieten van een avondje ‘plat’ entertainment. Plat zoals Tokyo na onze doortocht, natuurlijk!
naam: ‘King of Tokyo’
designer: Richard Garfield
uitgeverij: IELLO
jaar: 2011
aantal spelers: 2-6
tijd: 30 min
third in a two-player game 