Het is nu éénmaal een vaststaand feit: de bordspelwereld is voor het grootste deel een mannenwereldje. En dat heeft nu eens helemaal niets met kunde of kennis te maken – vorige week nog vlotjes afgedroogd door een vriendin bij Agricola, en dat terwijl ze me onderweg nog geholpen heeft ook. Maar geef toe: we zijn ook niet echt uitnodigend voor de vrouwelijke bordspel-leken. Arkham Horror gaat over oude monsters in donkere steegjes, niet echt de geliefkoosde verblijfplaats van vrouwen. Twilight Imperium speelt vlot de 5 uur voorbij, maar het enige wat een vrouw zolang kan, is de badkamer bezetten. Bordpelen met miniatuurtjes à la War Of The Ring worden dan weer gedegradeerd tot spelen met de poppetjes en war games… Eerlijk gezegd spelen die zich meestal ook niet af in de leefwereld van de gemiddelde dame.
Hoe kunnen we dan toch meer vrouwen overtuigen om eens mee deel te nemen aan een gezelschapspel? De logische stappen zouden zijn om te beginnen met een kort spelletje, zodat ze het niet beu kan worden. Misschien gebaseerd op andere bekende spelen, zodat de regels snel uitgelegd zijn. Iets vrolijk en niet te competitief, want er mag al eens gelachen worden. En vooral: een vrouwvriendelijk thema, en wat is er nu vrouwvriendelijker dan snoep? Combineer nu dit alles en je komt eigenlijk maar tot één spel: Bonbons.
Het verhaal:
Oké, oké. Zeggen dat dit spel enkel voor vrouwen is, is wel erg kort door de bocht. Maar toch is het best wel slim: snoep is immers een thema dat iedereen wel aanspreekt: van de jengelende kleuter aan je broekspijp tot de grootmoeder die er even haar vals gebit voor opzij legt. Er hoeft zelfs geen verhaal achter te zitten: gewoon ervoor zorgen dat je de meeste snoepjes binnenspeelt is voor de meeste mensen al inleving genoeg – en in sommige gevallen nog eens erg realistisch ook.
Het spel:
Zoals al eerder gezegd: het is een doodeenvoudig spelletje. De regels heb je zo onder de knie, niet in het minst omdat ze gebaseerd zijn op de oeroude klassieker Memory. Gelukkig zijn de makers erin geslaagd om aan het spel zo’n twist te geven, zodat het spel geen identieke kopie is.
Het spel begint met zesendertig gedekte tegeltjes in het midden van de tafel. Op elk tegeltje staat een verschillende afbeelding van snoepje. Ook elke speler krijgt vier gedekte tegels voor zijn neus. Hierop staan, bij iedere speler, vier van de zesendertig snoepjes op. Je weet echter ook zelf niet welke! En daar begint het spel natuurlijk: wie vindt als eerste de bijhorende kaartjes bij zijn vier persoonlijke kaarten?
Om de beurt draai je twee kaartjes om. Eén persoonlijke kaart (al mag die ook van iemand anders zijn!) en één centrale kaart. Zijn deze identiek, dan blijven ze openliggen. Hoera, één setje gevonden! Zijn ze verschillend dan draai je ze weer om. Dit mechanisme zou toch bekend genoeg in de oren moeten klinken om menig jeugdtrauma met de familie aan de keukentafel weer boven te halen, niet? Gelukkig is er (een klein beetje) meer te doen…
Zoals hierboven al vermeld kan je ook persoonlijke kaarten van de tegenstander omdraaien. Weet je immers het bijhorende kaartje te vinden, dan mag je één gedekte kaart van jezelf ruilen met de net gevonden kaart van je tegenspeler. Hoera, weer een setje voor jou erbij, en je tegenstander kan weer van voor af aan beginnen. Tussen de zesendertig kaartje zitten trouwens nog enkele verrassingen. Zo is er de tegel met het lege snoeppapiertje – zo ongeveer het droevigste zicht uit heel het spel – wie deze omdraait, krijgt er een gedekte persoonlijke tegel bij. En dan heb je ook nog de geldstukken: wie één geldstuk omdraait, en in één ruk ook het tweede en het derde kan omdraaien, mag deze drie nemen en op één van zijn gedekte tegels leggen. Deze tegel geldt dan als ‘ontdekt’. En eigenlijk… meer kan ik er echt niet over zeggen!
De meerwaarde:
Laat me eerst en vooral zeggen dat dit een mooi spel is. Uitgeverij GameWorks heeft er zoals gewoonlijk weer werk van gemaakt: het hele doosje, inclusief inhoud, ziet er weer uit om op te eten. Nogal toepasselijk voor een spel over snoep natuurlijk. De spelregels zijn duidelijk en zetten je direct aan het spelen.
Maar wat is nu de meerwaarde van een spel dat net iets te hard op Memory lijkt? Eerlijk gezegd, niet veel. De twists die aan het spel zijn toegevoegd zorgen voor wat leuke interactie en variatie, maar geluk blijft toch de grootste factor in héél het spel. En toch…
En toch vind ik dit een fantastisch spel!
En dus:
De lage instapdrempel, de korte speeltijd de interactie en de lichte interactie tussen de spelers maken van dit spel een eenvoudig opwarmertje of tussendoortje op de speeltafel. En als je enkel dat van het spel verwacht, word je ook niet teleurgesteld. Je zal zelfs merken dat – op geheel eigen wijze – dit spel echt wel heel leuk is. Je voelt je even weer 10 jaar oud op de speelplaats en je probeert je vriendjes hun snoep af te troggelen. Good ol’ times.
Lach me dus maar uit, o übergeeke bordspelmensen, maar tot nader order ben ik gigantisch fan van Bonbons…
naam: ‘Bonbons’
designer: Marc André
uitgeverij: GameWorks
jaar: 2011
aantal spelers: 2 tot 6
tijd: 15 min
third in a two-player game 