DIY: Metropolys, maar dan één die in je achterzak past…

Elders op deze site heb ik al op een duidelijk laten merken een fan te zijn van het spel ‘Metropolys’ (de review is ergens hier te vinden).  De combinatie van bieden, bluffen en plaatsingsstrategie, in combinatie met echt heel eenvoudige regels, zorgt voor een fijne en vernuftige spelervaring.  Niet moeilijk dus dat ondertussen 2/3 van ons spelersgroepje dit spel heeft aangeschaft – hoewel we er toch maar één tegelijk kunnen spelen…  Waarom dan?  Omdat het echt zó goed is.

Ik zou het spel echt naar elke speelavond willen meesleuren, of familiebijeenkomst, of vergadering.  Dit spel zou bij wet gespeeld moeten worden op elk moment dat er meer dan twee personen bij elkaar zijn!  Een logistiek probleem echter is natuurlijk de grootte van de doos.  Die steek je niet zo maar even in je binnenzak, of pak je even snel mee met je sleutels en je GSM.

Geen probleem echter voor de bordspel-doe-het-zelver…  We maken gewoon een reisversie van ‘Metropolys’ – zeer toepasselijk genaamd ‘Minipolys’ (ok, ok, ik had niet veel inspiratie…)

Medespelers hadden het spel al, dus het was niet moeilijk te ontdekken wat de benodigdheden zijn – de de rest van de informatie kon ik opduikelen uit de files-afdeling van BGG…

• een bord
• 15 kleine blokjes, 12 medium blokjes en 12 grote blokjes in 3 kleuren (voor 3 spelers)
• 27 tokens in 3 kleuren
• wat kaartjes

En meer moet dat niet zijn…  Nu nog een bouwvergunning en we kunnen er aan beginnen!

Het bord...

Wat vooraf het vervelendste werkje leek te worden – scan maar eens een A2 in met een veredeld A4-scannertje, en ik ben nooit goed geweest in puzzelen – bleek achteraf een piece of cake te zijn.

Onder de vele fans van het spel is al enige tijd een discussie aan de gang over de (on)duidelijkheid van het bord.  Ik persoonlijk heb er geen last van, ik vind het bord mooi en duidelijk genoeg, maar het heeft er wel toe geleid dat iemand een mooie pdf heeft gemaakt met daarop het – ietswat vereenvoudigde – bord.  Voor de liefhebbers: hier te zien.

De afbeelding heb ik afgedrukt op A4 en met behulp van een spuitbus lijm op foamboard (ook gekend als maquette karton) bevestigd.  Nu vind ik een A4 nog niet echt reisversie-waardig, dus heb ik het bord nog in 6 gesneden, met de juiste puzzeloplossing op de achterkant (niet goed in puzzelen, weet u nog?)

Hoe bouw ik een gebouw?

Dan de gebouwtjes…  Iedere speler heeft 13 gebouwtjes – 5 kleine (genummerd van 1 tot 5), 4 middelgrote (genummerd van 6 tot 9) en tenslotte 4 grote (jawel, genummerd van 10 tot 13).  Daarvoor verzaag je een houten latje in stukjes van 1, 2 en 3 cm.  Even opschuren en schilderen in 3 kleuren naar keuze.  De nummering heb ik aangebracht door de getallen af te drukken op een stickervel…  snijden en plakken maar!

Enkele kaarten…

Dit spel heeft gelukkig niet zoveel kaarten.  Zes kaarten in de familie-versie, en nog tien erbij in de expert-versie.  De familie-versie volstaat voorlopig.

Dankzij onze goede vriend Adobe Photoshop is het dan ook geen probleem om een eigen versie van de kaarten na te bouwen…  Voorkant en achterkant op 180 gr afdrukken en aan elkaar lijmen, en met een corner puncher (of hoekpons in goed Nederlands) ziet dat er ook weer een beetje professioneel uit…

De tokens:

‘Metropolys’ maakt gebruik van 3 soorten tokens: twee positieve en één negatieve.  Omdat ik twee kleuren ronde houten schijfjes heb (geplunderd uit één of andere 100-in-1 spellendoos van de rommelmarkt), koos ik de blauwe schijfjes voor de positieve tokens, en rood voor de negatieve.   Photoshop zorgde weer voor afbeeldingen, die dan weer afgedrukt werden op een stickervel.

En tenslotte het opbergen:

Voor het opbergen gebruik ik hetzelfde doosje als voor DIY – ‘String Railway’: een kartonnen doosje van 15 op 15 op 4 cm.  Een thematische afbeelding voor bovenop, en klaar is kees.  Of ‘Minipolys’, zo u wil…

Ziezo, niets belet me nu nog dit spel overal mee naar toe te sleuren, en het te pas en te onpas onder uw neus te duwen.  Geen excuses meer!

Review: Metropolys (Quined White Goblin Games)

Af en toe worden er in ons spellenkransje zomaar wat parels voor de zwijnen gegooid.  Wij, zwijnen, kunnen ons dan een hele avond verwonderen over deze parels.  Soms kan het gewoon zijn dat er zo’n juweeltje op tafel komt, waar iedereen, met zijn verschillende interesses echt wel zijn ding in vindt.

Tot zijn eigen verbazing was het onze euro-fanaat in het spellenkransje, die met zo’n spel kwam aandraven…  Evengoed wij waren verbaasd, want hoewel hij verschrikkelijk leuke spelletjes heeft, die regelmatig gespeeld worden, durft een overdosis euro bij de overige leden wel eens leiden tot vervelende nevenwerkingen.  Koppijn, duizeligheid en het plots gaan praten in oud-Duits (“Stufe drei!  Stufe dreiiiii!”), om maar enkele voorbeelden op te noemen.

Maar welk spel is nu het onderwerp van bovenstaande idolatrie en verheerlijking?  Dat staat natuurlijk al een tijdje boven deze review te blinken (en dat had u waarschijnlijk al wel gezien): Metropolys!  Maar is het nu al die commotie waard?  Oordeel vooral zelf… de review!

Het verhaal:

Sterrendatum -311065.9839231355, sector Aarde.  Ergens in de niet-zo-heel-erg-verre toekomst ligt er nog een stukje braakliggende Aarde te wachten tot meedogenloze bouwondernemers hun wildste, futuristische plannen erop realiseren.  Nu ja, braakliggend…  Zoals in elke stad, zijn ook hier bepaalde plekjes meer gegeerd dan andere.  Beter robot-toegankelijk, Apple-boomgaarden, 14G-netwerken, u kent dat wel.  En daarenboven heeft elke bouwondernemer dan nog eens geheime – maar eigenlijke niet zo heel snoodaardige – plannetjes en opdrachten.  Wie slaagt erin met zijn skyscrapers de beste bouwondernemer te worden van de niet-zo-heel-erg-verre toekomst?  Want de sky van de future… is de limit, hé!

Het spel:

Elke bouwondernemer heeft 13 prefab-torengebouwtjes ter zijner beschikking, handig genummerd van 1 tot 13 en even handig gebouwd van groot naar klein (praktisch dat ze zijn, daar in de toekomst!)  De bedoeling is dat elke speler zo snel mogelijk al zijn torengebouwtjes in de stad bouwt, en zo de meeste overwinningspunten in de wacht sleept – en zich in één ruk kroont tot meest prestigieuze bouwondernemer.

“Ah, geen probleem,” hoor ik u al denken, “ik ontruim in het donkerste gat van de stad wat space-krotjes en placeer daar al mijn gebouwen.  Hopla, gewonnen.”  Maar zo werkt het dus niet.

De stad is opgedeeld in 5 districten, verdeeld door kanalen maar ook weer verbonden door bruggen.  Elk district is dan ook nog eens verdeeld in wijkjes (administratie-, shopping-, industrie-, park- en woonzones) en hier en daar op het stadsplan zijn er ook nog meren en standbeelden te vinden.  Bepaalde wijken zullen meer waard zijn dan andere door aanwezige Prestige-fiches (+3 overwinningspunten).  Andere wijken krijgen extra waarde door Metro-toegang (of iets mega-futuristisch-space-tube-vervoer-ding-achtig, in ieder geval +1 extra overwinningspunt), er zijn ook minder interessante wijken, met Archeologische site-fiches (moeten ze eerst heel de bodem van de wijk onderzoeken met een zandbak-zeefje op zoek naar een of andere oeroude broodrooster, -1 overwinningspunt).  En omdat in elke wijk maar één gebouw mag staan, is het dus interessant om goed te kiezen waar je jouw (beperkt) aantal gebouwen gaat neerpoten – om natuurlijk zoveel mogelijk extra overwinningspunten binnen te halen…

Maar hoe kan iemand nu zijn gebouwen daar plaatsen waar hij/zij dat het liefst heeft, en hoe kan je dwingen dat je tegenstander zijn gebouwen plaatst, daar waar hij/zij er niets aan heeft?  Wel, dat gaat door te bieden.  Metropolys is eigenlijk een non-stop auction-spel.  Elke ronde begint door de speler die de laatste ronde heeft gewonnen, één van zijn gebouwen in een wijkje naar keuze plaatst.  Als een andere speler hier wilt overbieden, moet die een gebouw met een hogere waarde plaatsen in een aangrenzende wijk.  Wil een volgende speler hier weer over, moet die een gebouw met een nog hogere waarde plaatsen in een wijk die weer grenst aan het laatst geplaatste gebouw.  En zo verder en voort tot niemand meer wil overbieden of het gebouw met de allerhoogste waarde is geplaatst.

Personen met een goed visueel voorstellingsvermogen hebben het al door: het gaat niet alleen om bieden en overbieden, maar minstens even belangrijk is het strategisch plaatsen van je gebouwen, zowel bij openingszetten, als bij het overbieden…  Een goed geplaatst gebouw kan er voor zorgen dat je tegenstanders niets anders kunnen doen dan je die plek te gunnen, of over te bieden en terecht komen op een plekje waar ze helemaal niet wilden zijn.

En dat bepaalde wijken meer, al dan niet minder waard zijn dan andere wist u al, wat het strategisch positioneren nog belangrijker maakt natuurlijk.  Maar daarenboven heeft elke bouwondernemer nog 1 geheime opdracht gekregen (of 2, als je de expertenversie speelt)  Deze kunnen bijvoorbeeld zijn: +3 overwinningspunten voor elk gebouw grenzend aan een standbeeld, of  +3 overwinningspunten voor elk gebouw grenzend aan een brug, of  +3 overwinningspunten voor elk gebouw grenzend aan de buitenste stadsgrens, enz…  Niet dat die opdrachten lang geheim blijven voor de radende medemens, maar deze kennis (of gebrek aan kennis, als je het nog niet weet!) draagt wel bij tot het strategisch belang van bepaalde wijken.

Onmiddellijk wanneer één van de bouwondernemers al zijn torengebouwen geplaatst heeft, eindigt het spel.  Alle Prestige-fiches uit de trendy wijken, en al de fiches uit de metro-wijken worden geteld.  Daar worden dan alle archeologische sites-fiches afgetrokken.  De speler die de meeste metro-wijken heeft veroverd, krijgt nog 3 extra overwinningspunten, en om de pineut van het spel nog wat dieper in de (bouw)put te duwen, worden er bij de speler die de laatste (slechte) archeologische site heeft ‘moeten veroveren’, nog eens extra 2 overwinningspunten afgetrokken.

De meerwaarde:

Dit lijkt een erg eenvoudig concept, en de regels zijn ook niet moeilijk – maar dat is voor mij juist de grootste kwaliteit van het spel.  Naast een geweldig mooie vormgeving en ditto thema (alhoewel dat er nu ook niet zo superdik op ligt), uiteraard.  Met ontzettend weinig spelregels wordt er toch enorm veel diepgang gecreëerd.

En het speelt zich voor een keer eens niet in een Middeleeuwse stad af.

En dus: 

Heb ik al gezegd dat ik het een geweldig spel vind?  Niet alleen ziet het er superknap uit en heeft het eenvoudige, functionele, maar mooie componenten.  Het speelt gewoon ook onwaarschijnlijk vlot.  De speluitleg was snel achter de rug, zodat het spel ook direct op gang kwam.  Dat in combinatie met een constante interactie tussen de spelers (ook een grote plus), en een niet al te lange speelduur, maakt van dit spel een echt blijvertje!

naam: ‘Metropolys’
designer: Sébastien Pauchon
uitgeverij: Quined White Goblin Games
jaar: 2008
aantal spelers: 2 tot 4
tijd: 30 min