Waarschijnlijk is dit volgende pareltje niet veel mensen bekend. Dat is ook logisch, want sinds Essen 2010 zijn er slechts een 100-tal exemplaren in omloop in Europa en wijde omgeving. Op één of andere manier is dit spel toch in mijn blikveld terechtgekomen, en eenieder die het spel al gezien heeft, weet dat dit soort spelen mij mateloos interesseren. Niet het thema (alhoewel er niets mis is met treintjes) en niet de oorsprong (er is zeker niets mis met Japan!), maar eerder het mechanisme van het spel. Je doet het doosje open en je ziet… touwtjes, touwtjes en nog eens touwtjes. Tientallen touwtjes in allerlei kleuren.
Waar is het bord? En de pionnetjes of treintjes? Géén dobbelstenen? Nee. Touwtjes en nog wat kaartjes, dat is alles – en het blijkt nog meer dan genoeg te zijn…
Niet verwonderlijk dus dat dit spel mij bleef aantrekken als een vlieg op een hoop… maar laten we het gezellig houden. Ik was er in ieder geval heel erg door aangesproken, laten we het daar op houden.
Dubbel zo erg dus dat het spel nergens meer ter beschikking was. Het enige lichtpuntje in een lange, donkere tunnel (pun not intended) bleek Asmodee te zijn, de bordspel-uitgeverij die de licentie had overgenomen. En zij zouden het spel publiceren in Europa… te zijner tijd. Te zijner tijd… zucht. Een ander woord dus voor ergens in de pruimentijd, when hell freezes over en wanneer mijn cavia Chinees begint te praten. En dan heb ik nog niet eens een cavia. Dit kan dus nog even duren.
Hierop wou en zou ik niet wachten…
Zelf aan de slag dan maar! Het eerste wat ik te weten moest komen was wat de precieze inhoud was van de speeldoos. Via via en ploeterend door obscure forums op BGG bleek dat het volgende te zijn:
- 4 keer 30 cm en 1 keer 60 cm touw in 5 verschillende kleuren naar keuze. Dit worden de verschillende treinsporen.
- 1 zwart touw van 320 cm voor het spelbord.
- 1 blauw touw van 60 cm. Dit wordt de rivier.
- 1 wit touw van 90 cm voor de berg.
- 40 tegeltjes van ongeveer 5 op 5 cm voor de verschillende stations. Welke stations dat zijn en hoeveel je ervan nodig hebt, kan je opzoeken in de regels op BoardGameGeek.
- ongeveer 4 markers/cubes/pionnekes per spelerskleur
Overal touwtjes:
Voor de touwtjes heb ik in eerst vele winkels gezocht, zonder resultaat. Tot ik in de plaatselijke breiwinkel terecht kwam. Ondanks ze daar klandizie met een gemiddelde leeftijd van om en bij de 75 jaar gewoon zijn, werd ik daar vriendelijk geholpen. Ik koos voor het soort touwtjes dat ook in sweaters gebruikt wordt.
Die touwtjes op maat knippen was nu niet zo moeilijk, ze netjes afwerken zodat ze niet zouden gaan rafelen, was een ander paar mouwen. Eerst probeerde ik de uiteindes dicht te schroeien – maar dit had helaas nog al eens het effect dat het touwtje plots 5 cm korter was omdat ik de vlam niet uit kreeg. Gelukkig had mijn vrouw, die wel eens liefhebbert in het maken van juwelen, de perfecte oplossing: knijpslotjes of veter-eindes. Even licht dichtschroeien en een slotje erover knijpen, en klaar is kees. Het slotje was nog functioneel ook: van het berg- en het spelbordtouwtje moest je immers een dichte kring maken…
De stations:
Voor de stations heb ik de tegels van een oude Ravensburger-memory geplunderd. Met Adobe Photoshop heb ik de verschillende stations nagebouwd en een eigen sfeertje kunnen geven – dankjewel ‘Google Translate Nederlands naar Japans’ trouwens. Ik koos voor een steampunk-cloud-station sfeertje, kwestie van een beetje in mijn eigen interessesfeertje te blijven… De ontwerpjes heb ik afgedrukt op stickervel, en zo gemonteerd op de oude memory-tegels.
enkele voorbeelden van stationnetjes...
En het opbergen…
Voor het doosje koos ik een eenvoudig doosje van 15 op 15 op 4 cm… wat net grootgenoeg bleek. De afbeelding bovenop heeft ineens twee functies: ten eerste is het de cover (duh!), maar het dubbelt in één keer ook als score-track.
En dat was het eigenlijk. Meer had ik niet nodig, op een paar pionnetjes uit een oude ganzeborddoos na. Helemaal klaar om String Railway – de DIY versie te spelen! En hoe me dat bevallen is, lees je te zijner tijd wel eens in de review…
third in a two-player game 